Bagienne Jagody

Thoth Tarot to mało uczęszczana droga poprzez wewnętrzne galaktyki, wytyczona przez Aleistera Crowleya oraz Lady Friede Harris. Chętnych do zgłębienia bogatej symboliki kart odsyłam do książki Lona Milo DuQuette, "Tarot Thota". Jest to niewątpliwie jedna z bardziej niezwykłych i mistycznych talii. Emanuje z niej specyficzny chłodny porządek, wciągająca moc. Znaczną tego zasługą jest z pewnością talent artystyczny Lady Friedy Harris. Choć jej styl jest bez wątpienia indywidualny, dostrzec w nim można echo twórczości El Greca, a także Williama Blake'a. Być może popełniam teraz nadinterpretację. Trudno jednak o bardziej inspirujących w sensie mistycznym artystów. Podobieństwo z obrazami El Greca widzę w wydłużeniu postaci i ukazywaniu ich często w wyniosłej perspektywie, w aurze dystansu. Niekiedy artystka porusza się wśród podobnych układów barw. Natomiast pewne sylwetki, ich ciężar i "statyczność", przypominają te z obrazów Williama Blake'a.
Twórczość Lady Harris z malarstwem obydwu panów bezspornie łączy głębia i tajemniczość.
Zamieszczam przykładowe atuty Denarów, związanych rzecz jasna z żywiołem ziemi:

Cisza jest zamknięciem oczu. Deszcz jest szeptem. Nocą wędrują sny. Starucha-wiedźma wciąż je pisze w zapomnianym przez dzień języku. Kiedy jest bardzo, bardzo cicho, można usłyszeć, jak sny rozmawiają. Można usłyszeć ich kroki taneczne i skradające się. Kiedy jest się tak cicho…
Zobaczyć sen znaczy nie śnić.

Niebawem powstanie ranking filmów, w których ziemia krzyżuje się z nocnym niebem. "Braterstwo wilków" z pewnością uplasuje się w czołówce.

w ogrodach nastała pora jesiennych porządków. Już niedługo będzie nam towarzyszyć zapach palonych liści

Nastrój ziemistości ma tyle odcieni, ile ziemia zapachów. Możemy go doświadczyć na bagnach wśród wybujałej roślinności. Nad czarnym leśnym stawem, w którym odbija się leśna rzeczywistość bez żadnej skazy, tyle tylko, że ciemniejsza. Przeniknie nas wilgocią w borze świerkowym i buczynie, w lesie grądowym i pośród łęgów. Ten skarbiec jest pełen porostów, grzybów i kości nieznanych, dzikich zwierząt. Nastrój ziemi to jednak nie tylko klimat mrocznej puszczy.
Wychodząc z lasu, idziemy drogą wśród zoranych pól, których zapach miesza się z wieczorną mgłą. Ta ostatnia wygląda jak zebranie duchów, jest ich coraz więcej; zjawy spieszą zewsząd, by się spotkać. Zbliża się do nich szpieg udający mgłę, dym z kominów pobliskiej wsi lub miasteczka. I znów wydaje mi się, że wytropiłam nastrój ziemistości. Powodują to stare chaty o dachach przykrytych gąbkami mchu, błotniste podwórza, na których koślawe przybudówki zdają się wyrastać z czarnej gleby. Ich drewno jest śliskie od porostów. Wewnątrz znajdziemy garnki i kosze z zerwaną fasolą, piwnicznie pachnące ziemniaki, pęki ziół suszących się pod sufitem.
Ten nostalgiczny klimat jest przesycony ziemią. Podobne tło emocjonalne znajdziemy też w przestrzeni suchej i odległej, orientalnej, pachnącej gałką muszkatołową, kardamonem i mirrą. Tutaj interesujący nas żywioł jest pozłocony ogniem. Niewątpliwie pewne obrazy Eugene'a Delacroux oscylują wokół takiej zmysłowości.
Wreszcie, należy stwierdzić, że wyobraźnia ziemista i jej uczuciowość poruszają się w sieci skojarzeń, w której pełno jest odmiennych światów. Mieszczą się tu rozważania o organiczności, a także o materii zepsutej, której wynaturzenie i seksualność padają ofiarą wnikliwych badań. To ostatnie znajdziemy choćby w teledysku "Closer to God" zespołu Nine Inch Nails.
Głębia, podżywioł żywiołu ziemi, jest niekończącą się opowieścią.

Stąd pochodzi muzyka,którą słyszymy jesienią w lesie...

Od dawna nosiłam się z zamiarem utworzenia przestrzeni, której spoiwem byłby nastrój ziemistości. Będę pisać o muzyce, filmach, literaturze, grach, mitologii, sztuce, filozofii, gdzie poczuję błotnisty grunt i zobaczę ciemnoczerwone owoce. Miłośników Tima Burtona, czarnych romantyków i współczesne czarownice serdecznie zapraszam. Jak również wszystkich tych, którzy lubią sprawdzać, co się kryje pod kamieniem.